Secular Arab nationalism vs Islamic extremism: The cases of Iraq and Syria in the post-cold war era

Abstract

İslami silahlı grupların Ortadoğu'da 2000'li yıllardan sonra yükselişi, özellikle Irak ve Suriye'de zorlu bir mesele haline gelmiştir. Amerika'nın 2003'de Irak'ı işgali ve Arap Baharı süreci bu gruplar tarafından doldurulan benzeri görülmemiş bir güç boşluğuna yol açmıştır. Bu önemli dönüm noktaları, bu gruplar için fırsatlar sağlamış olabilir, fakat Hafız Esad ve Saddam Hüseyin döneminden kaynaklanan Irak ve Suriye'de milliyetçiliğin sorunlu rolü, vatandaşlık temelli kapsayıcı bir ulusal kimlik yaratılamadığı için bu noktada kritiktir. Öte yandan eski gruplardan farklı olarak Irak ve Suriye'de yükselen İslami silahi gruplar tarafından benimsenen yeni taktikler, bu grupların güçlerin artmasına katkı sağlamıştır. Sosyal hizmetlerin daha geniş bir ölçekte kullanılması ve top yekün bir savaş yerine stratejik şiddetin kullanılması, grupların taraftarlarına yönelik seferberlik gücünün artmasına neden olmuştur. Bu tez güncel İslami aşırılıkçılığı Hafız Esad, Saddam Hüseyin ve devam eden dönemdeki milliyetçilik anlayışıyla karşılaştırarak analiz eder. Bulgular kapsayıcı bir ulusal kimlik yaratmadaki başarısızlığın ve İslami silahlı grupların benimsediği yeni taktiklerin aşırılıkçılığın yükselişe geçmesine neden olduğunu göstermektedir.

The rise of the Islamic armed groups in the Middle East after the 2000s has become a challenging issue, especially in Iraq and Syria. The American invasion of Iraq and the Arab Spring process led to an unprecedented power vacuum that was filled by those groups. These significant turning points could provide opportunities for those groups, however, the problematic role of nationalism in Iraq and Syria which stemmed from the era of Hafez Assad and Saddam Hussein was critical at that point due to the failure of creating an inclusive national identity based on citizenship. On the other hand, different from the old organizations, the new tactics which were adopted by the Islamic armed groups that rose in Iraq and Syria, caused the increase of their power. The incorporation of social services on a broader scale and use of strategic violence rather than an all-out-war led to the advance of their mobilization power among their supporters. This thesis analyses the current rise of Islamic extremism by comparing it with nationalism in the period Hafez, Hussein and subsequent. Findings show that because of the failure of inclusive national politics and new methods of the Islamic armed groups have been caused the rise of extremism.