Öz-bildirime dayalı yeme davranışı bozukluğunda aleksitimi, duygusal ifade, çocukluk çağı travması ve bağlanmanın incelenmesi

Abstract

Yeme bozuklukları, yeme davranışının ciddi biçimde bozulması olarak tanımlanmakta olup dünya çapında giderek artan bir problem olarak karşımıza çıkmaktadır. Yeme bozuklukları altında yatan psikolojik faktörler araştırılmış, fakat geçerli bir sonuca ulaşmak mümkün olmamıştır. Bazı çalışmalar yeme bozuklukları, erken çocukluk dönemi deneyimleri ve duygusal ifade sorunları arasındaki ilişki üzerinde durmaktadır. Bu araştırmanın amacı, yeme davranışı bozukluğu rapor eden genç yetişkin grupta; erken çocukluk dönemi travmaları, aleksitimi, duygusal ifade ve bağlanma stillerini bilinen bir yeme veya sağlık problemi olmayan bireylerle karşılaştırarak incelemektir. Çalışmaya 18-35 yaş arasında, 43 kadın ve 16 erkek; yeme davranışı bozukluğu rapor eden 39 katılımcı ve yeme davranışı bozukluğu olmayan 20 katılımcı kontrol grubu olmak üzere toplam 59 katılımcı dahil edilmiştir. Katılımcılar, tıbbi öykü ve sosyodemografik bilgi formu, Çocukluk Çağı Travma Ölçeği, 20-maddeli Toronto Aleksitimi Ölçeği, Duygusal İfade Ölçeği ve Yakın İlişkilerde Yaşantılar Envanteri doldurmuşlardır. Sonuçlar yeme davranışı bozukluğu olan bireylerde fiziksel istismar ve aleksitimi görülme sıklığının anlamlı düzeyde yüksek olduğunu göstermektedir. Kaygılı ve kaçıngan bağlanma puanları her iki grupta da yüksek olup, gruplar arasında anlamlı bir fark bulunamamıştır. Duygusal İfade Ölçeğinin pozitif, negatif veya yakınlık alt puanlarında gruplar arasında fark bulunamamıştır. Bulgular, daha etkin terapi yaklaşımları uygulayabilmek için klinik psikologların yeme davranışı bozukluklarında erken çocukluk çağı deneyimlerini, aile dinamiklerini ve aleksitimi varlığını detaylı bir şekilde değerlendirmelerini önermektedir. Ayrıca yeme davranışı bozukluğu olan bireylerin yarısından fazlasının hiç psikolojik danışmanlık almaması yeme davranışı bozukluğuna yönelik toplumsal farkındalığın arttırılması gerektiğini göstermiştir.