Alternative architectural practices: Political action, non-human agencies and micro narratives in the work of Aslihan Demi̇rtaş, so? and Sinan Logie

Abstract

Bu çalışma, son yirmi yılda Türkiye'de ortaya çıkan alternatif mimari pratikleri incelemektedir. Bu uygulamalar, politik eylemlerle etkileşimleri, farklı faillikleri tartışma eksenine dahil etmeleri ve yeni anlatılar geliştirmeleriyle ayrışır. Mimarlığın ana akım tartışmalarına angaje edilmemiş kamusal tartışmaları vurgulayarak, politik gündemler üreterek ve çeşitli toplumsal ve doğal dinamiklerle etkileşimde bulunarak mimari söyleme yeni bakış açıları getirirler. Araştırma, Aslıhan Demirtaş, Sinan Logie, Sevince Bayrak ve Oral Göktaş (SO?)'ın çalışmaları üzerinden seçilmiş on vaka üzerine odaklanarak nitel bir metodoloji kullanır. Bu vakaları inceleyerek, çalışma alternatif mimari uygulamaların toplumsal zorlukları ele alma ve tasarım ve üretim sürecinde mimarların rolünü yeniden şekillendirme potansiyelini anlamayı amaçlamaktadır. Çalışmada bu uygulamaların ana akım mimariyi nasıl sorguladığını analiz etmek için kavramsal bir çerçeve oluşturulmuştur ve bu çerçeve, belirli sosyo-politik ve doğal bağlamlara yanıt verme kapasitelerine vurgu yapar. Bu çerçeve, araştırmanın ortaya çıkan mimari yaklaşımların çeşitli etmenlerle etkileşimi teşvik etme, yeni anlatılar ve diyalog fırsatları yaratma yollarını incelemesine olanak tanır. Bulgular, bu alternatif uygulamaların Türkiye'deki ana akım mimari tartışmalar üzerinde önemli etkileri olduğunu, acil sosyal ve çevresel sorunlara yenilikçi çözümler sunduğunu göstermektedir. Politika, toplum ve tasarımın kesişimini inceleyerek, çalışma mimarinin değişen bağlamlara uyum sağlama ve yanıt verme yeteneğinin önemini vurgular. Sonuç olarak, bu araştırma alternatif mimari uygulamaların mimarın rolünü yeniden tanımlamadaki dönüştürücü potansiyelini ve daha kapsayıcı ve dinamik bir mimari çevre oluşturmadaki katkılarını vurgulamaktadır.

This study examines alternative architectural practices that have emerged in Turkey over the past two decades. These practices are characterized by their engagement with political actions, incorporation of diverse agencies, and development of new narratives. They bring fresh perspectives to architectural discourse by highlighting neglected public debates, advancing political agendas, and interacting with various societal and natural dynamics. The research employs a qualitative methodology, focusing on ten cases from four prominent Turkish practitioners: Aslıhan Demirtaş, Sinan Logie, Sevince Bayrak, and Oral Göktaş (SO?). By exploring these cases, the study seeks to understand the potential of alternative architectural practices to address societal challenges and reshape the role of architects in the design and production process. A conceptual framework is established to analyze how these practices challenge conventional architecture, emphasizing their capacity to respond to specific socio-political and natural contexts. This framework allows the research to investigate the ways in which emerging architectural approaches foster engagement with diverse agents, creating new narratives and opportunities for dialogue. The findings suggest that these alternative practices have significant implications for public architectural debates in Turkey, offering innovative solutions to pressing social and environmental issues. By examining the intersection of politics, society, and design, the study underscores the importance of architecture's ability to adapt and respond to changing contexts. Ultimately, this research highlights the transformative potential of alternative architectural practices in redefining the architect's role and contributing to a more inclusive and dynamic architectural landscape.