Adaptation of zero-waste pattern design method to fashion industry with the case of Turkey

Abstract

Günümüz moda endüstrisi, teknolojik ve endüstriyel gelişmelerin etkileriyle, küresel ısınmadan en çok sorumlu tutulan endüstrilerden biridir. Artan seri üretim nedeniyle hızla gelişen başat moda endüstrisinde, tüketim döngüsünün çevre üzerindeki zarar verici etkisi ile atık problemi daha belirgin hale gelmektedir. Atık probleminin küresel ısınma, hava kirliliği ve azalan doğal kaynaklar gibi çevresel etkilerinin yanı sıra, planlanamayan üretimde zaman kaybı, azalan üretim kaynakları gibi ekonomik sonuçları da vardır. Moda üretim sürecinde, kumaş esasen en değerli materyaldir çünkü bir giysinin üretim maliyetinin yaklaşık olarak yarısını kumaş maliyeti oluşturmaktadır. Giysi üretiminin kumaş kesim sürecinde, yaklaşık olarak bütün kumaşın %10-15'i kumaş kesim atığı olmaktadır. Kesim atığı, bitmiş bir giyside kullanılmamış bir kumaş olarak ortaya çıkan bir çeşit tüketici öncesi atıklardandır. Kesim atık problemi çoğunlukla çeşitli uluslararası kaynaklarda, sıfır atık tasarım odaklı sürdürülebilir üretim açısından araştırılmasına rağmen, Türkiye' de bu problem kumaş maliyeti, kumaş verimliliği, atık oranları başlıkları altında incelenmiştir. Bu çalışmanın amacı kesim atık problemini, atığı çevresel etik açısından ele alarak azaltmaktır. Bu tezde, Türkiye'de moda endüstrisinin analizi ile kesim atıklarının yönetimi için çözüm aranmıştır. Sıfır atık kalıp tasarımı ve kesim yönteminin araştırılmasının ardından, Türkiye'deki atık probleminin bugünkü durumunu ve üretim sürecindeki atık yönetim stratejilerini anlamak için üreticilere bir anket uygulanmış ve Türkiye'de atık yönetim stratejilerini, çoğalan kumaş verimliliği ve azalan kumaş maliyeti ile daha ekolojik ve ekonomik üretime uygulamak için iki örnek olay çalışması yapılmıştır. Bu çalışmalarda, elbise kalıp modeli kesim ve dikim esnasında en fazla atık üreten giysiye örnek olarak seçilmiştir. Bu yüzden örnek olay çalışmaları elbiselerin kesim atığı problemini azaltmaya odaklanmıştır; ilk örnek olay çalışması sıfır atık yeniden tasarlanmış elbiseye ulaşmaya çalışırken, ikinci çalışmada elbise için kumaş özelliğine göre çeşitli pastal planları geliştirilerek kesim atığının minimize edilmesi amaçlanmıştır.

Today's fashion industry is considered as one of the most responsible industries of global warming with the technological and industrial improvements affects. Rapidly growing conventional fashion industry and accelerated consumption cycle regarding excess in the production has increasing damaging effects on the environment due to increased mass production which consequently creates waste problem. Besides its environmental results such as global warming, air pollution and exhausting natural resources waste problem, has also unintended economic consequences such as loss of time in the production and decreasing production resources. In the fashion production process, the fabric is the most valuable material mainly because approximately half of the whole garment's cost consists of fabric cost. In the cutting process of the fabric within the manufacturing of the apparel, nearly 10-15% of the whole fabric becomes cut-and-sew waste. Cut-and-sew waste is a type of pre-consumer waste which occurs as un-used fabric in the finished garment. While the cut-and-sew waste problem is mostly investigated in various international studies in regards to sustainable production aiming zero-waste design, in Turkey this problem is investigated under the title of fabric cost, the efficiency of fabric, the rate of wastage This study aims to minimize the cut-and-sew waste problem focusing on the environmental ethics. This thesis searched for a solution for management of cut-and-sew waste through analysis of Turkish fashion industry. Following for the investigation of zero-waste pattern design and cutting method, a survey is conducted with manufacturers in Turkey to understand the state of the art of waste problem and current waste management strategies within the production line, and two case studies to implement waste management methods were done to supply more ecological and economical production by increasing fabric efficiency and decreasing the cost of the fabric in Turkey. In these studies, dress as a pattern model was chosen as a paradigm of the highest waste producing a garment in the cut-and-sew stage. Hence, the case studies focused on reducing dress' cut-and-sew waste problem; While the first case study aimed to reach zero-waste redesigned dress, the second one aimed to cut-and-sew minimization according to fabric factor by developing various marker plans for the dress.