The principles of the European Union regional policy and the situation in Turkey

Abstract

This thesis analyzes the problem of regional disparities in Europe and the policy conducted by the EU to reduce regional disparities which became very important in 1981 and 1986 with the accessions of Greece, Spain and Portugal to the EU. Regional disparities have been sharpened since 1 st May 2004, with the accession of ten new member states to the EU. There are currently 25 member states with 188 regions and 450 million people in Europe. This thesis exposes the most and least developed regions of the EU with economic indicators and analyzes the budget allocated to eliminate regional inequalities. With the studies presented in this thesis it can be said that the EU regional policy has been successful at a certain level, the GDP per capita in the poorest regions of the union slowly approached the union average. Between 1986 and 1996, the GDP per capita in the poorest 10 regions increased from 41% of the EU ratio to 50%. GDP per capita increased from 65% of the EU average to 75% in four countries within the cohesion policy. Regional policy has obviously contributed to this improvement. There are huge regional differences in Turkey too, and Turkey has to align herself to the EU regional policy. Within this context, the NUTS II system has been introduced to Turkey and many efforts are carried out in regional issues. However, the elimination of regional disparities is not a topic that one country can solve solely. A multi-directed and financially supported system has to be developed and applied. Another reality is that regional problems would not be solely solved by regional political steps. Regional policies should be supported by macro-economic policy and social policy reforms. Keywords: Regional policy, structural funds, cohesion policy, regional funds, NUTS II.

Bu çalışma Avrupa'daki bölgesel farklılıklar sorununu ve özellikle 1981 ve 1986 yıllarından sonra Yunanistan, İspanya ve Portekiz'in AB Üyesi olmasıyla Avrupa Birliği'nde artan bölgesel dengesizlikleri azaltmak üzere sürdürdüğü bölgesel politikayı incelemektedir. 1 Mayıs 2004 itibariyle on yeni AB üyesi ile bölgesel farklılıklar daha da artmıştır. Hali hazırda AB'de 188 bölge ile 25 üye devlet ve 450 milyonluk bir nüfus vardır. Bu tez ekonomik göstergelerle AB'nin en çok ve en az gelişmiş bölgelerini ve bölgesel dengesizlikleri azaltmaya yönelik tahsis edilen bütçeyi ele almaktadır. Bu tezde sunulan çalışmalarla, AB bölgesel politikasının belli bir ölçüde başarılı olduğu söylenebilir; Birliğin en yoksul bölgelerinde kişi başı GSYİH yavaşça Birliğin ortalamasına yaklaşmıştır. 1986 ve 1996 yılları arasında, en yoksul 10 bölgede kişi başı GSYİH AB oranının %41'den %50'sine yükselmiştir. Uyum politikası çerçevesinde dört ülkede kişi başı GSYİH AB ortalamasının %65'inden %75'ine yükselmiştir. Bölgesel politika hiç şüphesiz bu gelişmeye katkıda bulunmuştur. Türkiye'de de büyük bölgesel dengesizlikler vardır ve Türkiye AB bölgesel politikaya uyum göstermelidir. Bu çerçevede, Türkiye'de NUTS II bölgesel istatistikî birim sınıflandırma sistemi uygulanmaya başlamıştır ve bölgesel konularda birçok çaba sarf edilmektedir. Ancak, bölgesel farklılıkların giderilmesi bir ülkenin tek başına çözebileceği bir sorun değildir. Çok yönlü ve geniş finansman ile desteklenen bir sistem geliştirilmeli ve uygulanmalıdır. Bir diğer gerçek ise bölgesel sorunların sadece bölgesel adımlar ile çözülemeyeceğidir. Bölgesel politikalar makro-ekonomi politikası ve sosyal politika reformları ile desteklenmelidir. Anahtar Kelimeler: Bölgesel politika, yapısal fonlar, uyum politikası, bölgesel fonlar, NUTS II.