Agency and representation: Ottoman participation in nineteenth century international fairs

Abstract

On sekizinci yüzyıldan başlayan devrimler zincirinin toplumun sosyal, politik, ekonomik alanlarındaki köklü değişiminin dışavurumu olan Dünya Fuarları düzenlendikleri süre boyunca dünyadaki gelişmelerin, ekonominin, teknolojinin, sanatın, mimarinin ve kültürel yapıların birebir izlenebildiği mekanlar olmuşlardır. Kentsel planlama ve mimarlık, mimari tasarım dilinin kullanımı yoluyla kültürel kimlik konularının öne çıktığı bu tür fuarlarda öncü rol oynamışlardır.On dokuzuncu yüzyıla gelindiğinde Avrupa açısından dünya, iki parçadan oluşuyordu: Batılı biz ve Doğulu öteki. Dünya fuarları, sadece Batı dünyasına göre Doğu ülkelerinin temsil edilişine dayandırılarak değerlendirilemez. Batılı mimarlık tarihçileri, Batı uygarlığının bir parçası olmayan herhangi bir mimarlığı Batı'nın biricikliğini ve baskın üstünlüğünü vurgulayan bir orientalist perspektif çerçevesinde değerlendirmişlerdir.Bu sergiler gerçekte bütün on dokuzuncu yüzyıl dünyasını katmanlaşmış bir güç ilişkisine göre gözler önüne sermektedir: Batı dünyası ve sömürge ülkeler. Sömürge ülkeler, temsili `oryantal' ve `islam' olarak tanımlanan Asya, Afrika ve Güney Amerika'yı içine alan geniş bir spektruma oturmuşlardır.Bu tez çalışmasında, uluslararası fuarlara Osmanlı katılımına odaklanılmıştır. En önemli parametre, Osmanlı katılımının, Batı'nın tanımladığı İslam ve Orientalist temsiliyet kapsamında ve sömürge ülkelerle aynı kategori altında değerlendirilemeyeceği gerçeğidir. Dünya fuarlarında Osmanlının aktif iradesini incelerken, bu çalışma, tarih boyunca, Batılı olmayan kültürlerin temsiliyetinde onlara atfedilen pasif role karşı eleştirel bir bakış sunmaktadır..

World expositions have been the expressions of the fundamental social, political and economical transformations initiated by the revolutionary chain of the eighteenth century. They were potent sites of information about the contemporaneous state of technology, art, architecture and culture at an international scale. Urban planning and architecture had the leading role in these events where issues of cultural identity via the medium of the language of architectural design.In the nineteenth century, in Western perception the world was composed of two parts: the Orient and the Occident. The world expositions of the nineteenth century, however, cannot be evaluated based merely on the representation of Eastern countries by the Western World. Western historiographers of architecture criticize `other? architectures from an Orientalist perspective where the uniqueness and dominance of the West were emphasized.These exhibitions display the nineteenth century world, according to the extant and accepted hierarchy between the West and the East. The colonies comprised an exceedingly wide geography including Asia, Africa, and South America, which bore a number of designations such as `oriental? and `Islamic?.This thesis focuses on Ottoman participation in these exhibitions. The main argument is that the Ottoman representation cannot be evaluated under the category of colonial countries on the one hand and Western perceptions of Ottoman society at the time being on the other. Analyzing the active agency of the Ottoman presence in the World Exhibitions, the present study challenges the passive role that is usually attributed by contemporary historiography to the representation of non-Western cultures.