Shifts in China's Foreign Policy During Xi's Second Term: an Analysis From the Perspective of Hard-Soft Power

Abstract

Çin'in bugünkü yükselişi, onlarca yıldır devam eden Batı Hegemonyasını bitirmenin eşiğinde olmasıyla, nadir ve kendine özgü unsurlarıyla tarihe geçecek önemli olaylardan biridir. Bu bağlamda, şu an şahit olunan önemli nokta herhangi bir büyük güç mücadelesinden ziyade, bir Doğu-Batı rekabetidir. Neticede, Çin, şu anki yükseliş koşullarının gerçekleşmesini sağlayan rejimi "ayakta tutma" (askeri, güç dengesi), "vakit kollama" (açılım, aktif diplomasi), "barışçıl yükseliş" (uluslararası kuruluşlarla çalışma) gibi farklı dış politika modellerini uygulamıştır. Fakat, Çin Devlet Başkanı Xi Jinping'in, Mart 2018'deki görevdeki ikinci dönemi başladığında, tesiri çok daha yüksek hamleler yapılmaya başlanmıştır. Çin'in gelecek için vaat ettiği amaçların asıl niyeti artık ortaya çıkmıştır. Hırslı, fakat bir o kadar da gizemli ve şüpheli olan "dünya sahnesindeki hak edilen yeri alma" amacı, bir dış politika misyonuolarak önem kazanmıştır. Birçok Asya-Pasifik ülkesi bu hedefi kendileri için bir tehdit olarak gördüklerinden eski ittifak örgütlerini güçlendirmiş, hatta yenilerini eklemişlerdir. Bu tedbirler şu ana kadar başarılı olmuştur, çünkü Çin yükselişindeki eski performansını kaybetmiş ve etki alanı oldukça sınırlanmıştır.Günümüzde Çin'in yumuşak gücün kurallarını uygulamaktan başka bir seçeneği kalmamış, nitekim yeniden kullanmaya da başlamıştır. Diplomasinin tüm kanalları Çin dış politikasında yeniden önem kazanmıştır. Fakat problem şu ki, Xi'nin önceki hırslı dış politikası Çin'in uluslararası saygınlığına zarar vermiştir ve bu durum gelecekte Çin'e büyük bir engel çıkaracaktır. Bu nedenle, bu tezde Çin'in nasıl kendini "yeni model" olarak sunduğu ve bunun uzun vadeli sonuçları incelenecektir.

China's rise today is a rare and original moment in history that broke the long-prevailed decades-old western dominance. What we are witnessing now, therefore, is not just an ordinary great power challenge; it is more like an East-West competition. From the past to the present, different foreign policy models of regimes such as "survival" (military, balance of power), "hiding and biding" (openness, active diplomacy), and "peaceful rise" (engaging with international institutions) were adopted, which created a proper environment for China. However, when Chinese President Xi Jinping secured a second term in March 2018, the real intentions of China began to surface, and the idea of "reclaiming the proper place on the world stage" emerged, which is very ambitious and yet mysterious and tricky. This motivation was later met with suspicions by all of China's neighbors in the Asia-Pacific, which led them to take countermeasures by reenergizing their old alliance organizations and even establishing new ones. Their countermeasures have so far been successful as China lost its former economic and political clout, and now has limited space to spread its influence. It appears that China now has no choice but to return to soft power tools. The channels of diplomacy have again become important in Chinese foreign policy. The problem is that all the previous assertiveness of Xi has damaged China's reputation, which will be a main obstacle in the future. Therefore, the thesis aims to look at how China presents itself as the "new model" and its long-term consequences.